وقتی که صحبت از برند لکسوس می‌کنیم ویژگی‌هایی همچون کیفیت ساخت بالا، استهلاک پایین و آرامش به ذهن می‌رسند. هر چند که لکسوس در سال‌های اخیر خودروهایی مانند ال سی ۵۰۰ و یا آر سی اف را هم ساخته است اما باز هم نمی‌توانیم تصور کنیم که لکسوس در ساخت خودروهای اسپرت و یا جی تی تبحر دارد. هر چند که خودرویی مانند ال سی ۵۰۰ یک جی تی تمام عیار است اما باز هم تا زمانی که یک خودروساز یک ماشین اسپرت واقعی نسازد نمی‌تواند ادعا کند که در ساخت خودروی اسپرت تبحر دارد چرا که در ساخت خودروهای اسپرت‌ است که توانایی‌های یک خودروساز به معنای واقعی به چالش کشیده می‌شود. وقتی صحبت از خودروی اسپرت می‌کنیم به محصولاتی همچون فراری ۴۸۸ پیستا و یا لامبورگینی هوراکان پرفورمانته اشاره داریم و محصولاتی مانند تویوتا سوپرای جدید و یا لکسوس آر سی اف یک اسپرت تمام عیار و جدی نیستند. 
شاید بسیاری از افراد با این خودرو آشنا نباشند اما لکسوس یک بار در سال‌های گذشته یک اسپرت تمام عیار ساخته است. این سوپر اسپرت ال اف ای نام دارد.

لکسوس ال اف ای

لکسوس در سال ۲۰۰۰ پروژه‌ای به نام تی اکس اس را آغاز کرد. این پروژه که با هدف نشان دادن تواناهایی‌ بالای تویوتا و لکسوس آغاز شده بود در سال ۲۰۰۴ منجر به ساخت یک خودرو‌ی پروتوتایپ شد. این پروتوتایپ بارها در پیست نوربرگرینگ مورد آزمایش قرار گرفت.
در سال ۲۰۰۵ لکسوس برای اولین بار کانسپتی از ال اف ای را در نمایشگاه خودروی آمریکای شمالی (دیترویت) در معرض نمایش عموم قرار داد. این خودرو در آن زمان به دلیل ظاهر جذاب و خاص خود و همچنین ویژگی‌های آینده نگرانه‌اش مانند استفاده از دوربین به عنوان آینه‌ی جانبی توجهات زیادی را به خود جلب کرد.

در سال ۲۰۰۷ مسئولان و طراحان لکسوس تصمیم گرفتند ماده‌ی سازنده‌ی ال اف ای را از آلومینیوم به کربن تغییر دهند که گفته می‌شود برای این تغییر از تیم فرمول ۱ تویوتا کمک گرفته شده است. همچنین لکسوس نسخه‌ی رودستر این خودرو، ال اف ای آر، در نمایشگاه آمریکای شمالی ۲۰۰۸ (دیترویت) رونمایی کرد. به لطف فیبر کربن ظاهر این خودرو دستخوش تغییراتی شده بود و در کل هم جذاب تر شده بود و هم از لحاظ آیردینامیکی بهبودهای فراوانی را پیدا کرده بود. مسئولان لکسوس سعی کرده بودند تا در کانسپت دوم خود از خودروی تویوتا ۲۰۰۰ جی تی محصول سال ۱۹۶۵ الهام بگیرند.
در آگوست ۲۰۰۹ بالاخره تویوتا تصمیم گرفت تا تولید شدن ال اف ای را به صورت رسمی اعلام کند. در این سال رئیس جدید تویوتا، آکیو تویودا، در آمریکا اعلام کرد که پس از ۹ سال بالاخره تویوتا تصمیم گرفته است تا این خودروی موتور جلو و دیفرانسیل عقب خود را تولید کند. با توجه به شایعات و اخبار گوناگون پیرامون این خودرو در این زمان می‌شد حدس زد که خودروی نهایی رقیب ماشین‌هایی همچون لامبورگینی گالاردو، فراری اف ۴۳۰، پورشه ۹۱۱ (۹۹۷) و شورولت کوروت سی ۶ زد آر ۱ باشد.

تویوتا از نیمه‌ی دوم سال ۲۰۱۰ شوع به تولید ال اف ای کرد. طبق اعلام قبلی این شرکت در هر ماه تنها ۲۰ دستگاه از این خودرو به تولید می‌رسید که البته با توجه به دست ساز بودن ال اف ای جای هیچ تعجبی ندارد. در مجموع قرار بود تا ۵۰۰ دستگاه از این خودرو به تولید برسد. لکسوس برای این خودرو یک وب سایت ال اف ای کانفیگوریتور هم داشت تا سفارش دهندگان بتوانند آن را با توجه به سلیقه‌ی خود سفارش دهند. در این سایت در مجموع ۳۰ میلیارد ترکیب مختلف برای شخصی سازی ال اف ای وجود داشته است که نشان از توجه بالای لکسوس به این خودرو داشته است. برای جلوگیری از فروش مجدد این خودرو توسط مالکان، تویوتا ال اف ای را به صورت دو ساله‌ می‌فروخت، مشابه کاری که فراری برای اف ۵۰ انجام داد. همچنین لکسوس برای آموزش رانندگی با خودروی جدید خود، راننده‌ی مسابقه‌ای، اسکات پروت، را استخدام کرده بود تا شیوه‌ی استفاده از حداکثر توانایی‌های ال اف ای را به خریداران آموزش دهد.

در مجموع تنها ۵۰۰ دستگاه از این خودروی اسپرت جذاب به تولید رسید. این ۵۰۰ دستگاه در دو سال (۲۰۱۱ و ۲۰۱۲) به تولید رسیدند. طبق گفته‌ی مسئولان تویوتا قرار نیست که به این زودی‌ها یک خودروی اسپرت تمام عیار مانند ال اف ای به تولید برسد و شاید تا ۲۵ سال دیگر (۲۵ سال بعد از ال اف ای) هم کماکان پرچمدار برند تویوتا، لکسوس ال اف ای باشد.
قیمت ال اف-ای در زمان تولید حدود ۴۰۰ هزار دلار بود. اگر این قیمت برای یک خودروی اسپرت چند صد اسب بخاری آن چنان هم زیاد به حساب نمی‌آید باید بدانید که قیمت گران‌ترین خودروی لکسوس در حال حاضر حدود ۱۰۰ هزار دلار است. یعنی حدود یک چهارم قیمت ال اف ای آن هم در سال ۲۰۱۹ و نه سال ۲۰۱۱. 

طراحی

ال اف ای بی شک زیباترین لکسوس در زمان خودش بوده است. حتی تا به امروز هم خیلی سخت است که بگوییم که ال سی ۵۰۰، جی تی جدید لکسوس، از ال اف ای جذاب تر است. لکسوس و تویوتا هیچ گاه به طراحی خودروهای زیبا و جذاب معروف نبوده‌اند. خودروهای این دو برند بیش از آن‌ که به زیبایی مشهور باشند به خاطر استهلاک پایین و عملکرد عالی مورد تمجید افراد قرار می‌گیرند اما باید بگوییم که در این میان ال اف ای یک استثناست. طراحی ال اف ای در عین زیبایی، سادگی و جذابیت صورت گرفته است و در همین حال توانسته است که مسائل فنی مورد نیاز این خودرو را به خوبی تامین کند. طراحی این خودرو بر عکس تمامی محصولات این دو برند در کمال سادگی بسیار با شکوه است.

طراحی خارجی

در نمای جلویی این خودرو چهار ورودی هوا وجود دارد که بی شک خاص ترین آن‌ها در قسمت انتهایی کاپوت قرار گرفته است. این ورودی هوای بسیار باریک و کشیده در انتهای کاپوت این خودرو قرار گرفته است و باعث شده است تا کاپوت در این قسمت به بدنه‌ی خودرو متصل نباشد و همین موضوع باعث تمایز آن شده است. به جز این ورودی هوا سه ورودی هوای دیگر هم با نرم ترین و ساده ترین خطوط احاطه شده‌اند و باعث شده‌اند این نما شکلی ساده و بسیار زیبا داشته باشند. بر روی کاپوت این خودرو هم دو ورودی هوای کوچک و مثلثی قرار دارد. این منفذهای هوا بر عکس بسیاری از خودروها واقعی هستند و در راستای افزایش عملکرد خودرو بوجود آمده‌اند وصرفا جنبه‌ی زیبایی ندارند. مثلث یکی از اصلی ترین المان‌های طراحی این خودرو هستند .چراغ‌های اصلی نیز حالتی مثلثی دارند. 

در نمای جانبی اولین چیزی که توجه بیننده را به خودش جلب می‌کند شکل پنجره‌ی خودرو و البته ورودی‌های هوای این قسمت است. شکل پنجره‌ این خودرو شبیه به هیچ خودروی دیگری نیست و حالتی بسیار خاص دارد. ورودی‌هوای هوای این قسمت که در انتهای در این خودرو قرار دارند به منظور هوا رسانی به رادیاتورهای عقب و خنک کاری دیسک‌های ترمز ایجاد شده‌اند. این نما درست مانند تمام این خودرو در کمال سادگی و شکوه طراحی شده است و هیچ ایرادی را نمی‌توانیم از آن بگیریم.

نمای پشتی این خودرو پر جزئیات ترین قسمت آن است. در این نما چراغ‌ها به همراه خروجی‌های هوای رادیاتور یک مثلث را تشکیل داده‌اند که باعث به کمال رسیدن جذابیت این نما شده‌اند. در قسمت پایینی نیز یک خروجی هوا وجود دارد که اگزوزهای سه گانه با آرایش مثلثی و چراغ‌های دنده عقب را در خود جای داده‌اند.

یکی دیگر از جذابیت‌های این قسمت باله‌ی عقب آن است که به سان بسیاری از سوپر اسپرت‌‌ها مانند بوگاتی و پاگانی از جای خود بیرون می‌آید و در سرعت‌های مختلف عملکرد به خصوصی دارد.


طراحی بدنه‌ی کربنی ال اف ای در نوع خود یک شاهکار است. این خودرو توسط لکسوسی طراحی شده است که سابقه‌ی آن در طراحی خودروهای زیبا بسیار ضعیف است و با این حال توانسته است شاهکاری مینیمال طراحی کند که تا به امروز، یعنی ۸ سال پس از عرضه‌ی آن، هنوز هم از جذابیت آن کاسته نشده است.

طراحی داخلی

اتاق ال اف ای درست مانند همه‌ی لکسوس‌ها از نظر مواد به کار رفته و کیفیت ساخت در بالاترین سطح ممکن قرار دارد و حداقل در این زمینه کمتر خودرویی می‌تواند با آن رقابت کند. ال اف ای جز اولین خودروهایی بوده است که پشت فرمان خود به جای دورشمار و کیلومتر شمار آنالوگ از یک صفحه نمایش استفاده کرده است. البته این قسمت تماما دیجیتالی نیست و درون خود یک قسمت مکانیکی دایره‌ای شکل هم دارد که بسته به اطلاعات در حال نمایش جابجا می‌شود. طبق ادعای مسئولان تویوتا پیشرانه‌ی ال اف ای به قدری سریع دور می‌گیرد که سیستم‌های آنالوگ قادر نیستند تا به درستی دور موتور آن را نمایش دهند که البته چندان ادعای بیجایی به نظر نمی‌رسد. از نظر طراحی هم این اتاق با وجود برخی از ضعف‌های به خصوص نظیر عدم وجود نگه دارنده‌ی لیوان در سطح بالایی قرار دارد و این اتاق از نظر ارگونومی و راحتی برای یک خودروی در این کلاس کاملا عالی است. 

قوای فنی

در قلب این لکسوس اسپرت یک پیشرانه‌ی ۱۰ سیلندر وی شکل آرمیده است. این پیشرانه ۴.۸ لیتر حجم دارد و آرایش سیلندرهای آن با زاویه‌ی ۷۲ درجه است. این آرایش باعث شده است تا روغن به راحتی در همه‌ی دورها به موتور برسد، هوا به راحتی به آن برسد و همچنین مرکز جرم این پیشرانه هم پایین تر باشد. پیشرانه‌ی این خودرو به صورت کلی از آلومینیوم و تیتانیوم ساخته شده است که باعث شده است تا از نمونه‌های ۱۲ سیلندر بسیار سبک تر باشد. این پیشرانه در زمان خود حتی از پیشرانه‌ی وی شکل ۶ سیلندر ۳.۵ لیتری تویوتا هم سبک تر بوده است. یکی از دلایل انتخاب موتور ۱۰ سیلندر به جای ۸ سیلندر این بوده است که دورگیری آن سریع‌تر باشد. پیشرانه‌ی این خودرو با کمک یاماها، سازنده‌ی موتورسیکلت‌های مسابقه‌ای و پیشرانه‌ی قایق‌ها، توسعه داده شده است (البته باید بگوییم که قسمت عمده‌ای از توسعه‌ی این پیشرانه بر عهده‌‌ی یاماها بوده است.). پیشرانه‌ی ۱۰ سیلندر این خودرو قادر است تا ظرف ۰.۶ ثانیه از حالت درجا کار کردن به دور موتور ۹۵۰۰ برسد و به همین دلیل هم هست که هیچ دورشمار آنالوگی قادر به ثبت دور این موتور افسارگسیخته نیست.

یکی از نکات جالب این پیشرانه صدای آن است. با توجه به این که در آن سال‌ها تویوتا در رقابت‌های فرمول ۱ حضور فعالی داشت توانسته است تا صدای این موتور ۱۰ سیلندر را شبیه به صدای خودروهای فرمول ۱ کند. در واقع پیشرانه‌ی ال اف ای یکی از خوش صدا ترین پیشرانه‌های تولید شده برای خودروهای شهری در تمام تاریخ است. بی شک یکی از دلایل صدای قدرتمنتد این پیشرانه نحوه‌ی عملکرد آن است که در بیشتر مواقع در دورهای بالا کار می‌کند و باعث می‌شود که صدای شبیه به خودروهای فرمول ۱ داشته باشد.
خروجی این پیشرانه ۵۵۳ اسب بخار نیرو و ۴۸۰ نیوتن متر گشتاور است. این پیشرانه در کنار یک جعبه دنده‌ی سکوئنشال (هیدرو الکتریکی) ساخت آیسین که ۶ دنده دارد قرار می‌گیرد که به کمک همدیگر می‌توانند ال اف ای را ظرف ۳.۷ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسانند. نهایت سرعت این شاهکار ژاپنی ۳۲۵ کیلومتر بر ساعت است. ذکر این نکته ضروری است که نباید از یاد ببرید که شتاب و سرعت تنها مسائل مهم در یک خودروی اسپرت نیستند. ال اف ای خودرویی است که همواره عطش شتابگیری و سریع رفتن دارد، خودرویی که همواره راننده‌ی خود را تشویق می‌کند تا تخته گاز و با دور موتور ۹۵۰۰ براند تا غرش موتور ۱۰ سیلندر یاماها به اوج خود برسد.
سیستم تعلیق این خودرو در جلو دو اتصاله و در عقب چند اتصاله است که باعث می‌شود این خودرو با تمام قدرت به زمین بچسبد.

کلام آخر

تویوتا معتقد است که لکسوس ال اف ای خودوریی است که می‌تواند تا ۲۵ سال به عنوان پرچمدار تویوتا باقی بماند. اگر با ال اف ای و ظرافت‌های مهندسی آن نظیر پیشرانه‌ی خوش صدا و ۱۰ سیلندر یاماها، جنس بدنه‌ی منحصر به فرد آن و همچنین روح فرمول ۱ آن آشنا نباشید این ادعا برای شما کمی خنده دار به نظر می‌رسد. باید بگوییم که ال اف ای درست مانند آن چه تویوتا در مورد آن ادعا می‌کند یکی از بهترین خودروهای اسپرت تاریخ است که تویوتا و یا هر برند دیگری می‌تواند به راحتی سال‌های متمادی به آن ببالد.