موتوتل 
مقایسه تویوتا پرادو Altitude fh با میتسوبیشی پاجرو GLS
با وجود اینکه بازار فروش خودروهای شاسی بلند (SUV) سایز بزرگ رو به افول رفته اما هنوز هم کسانی هستند که به دنبال خودروهایی بسیار بزرگ با ظرفیت حمل هفت سرنشین می گردند. این افراد علاقه زیادی به جاده های خارج از شهر و مسیر های خاکی داشته و علاقه دارند خودرو مورد نظر آنها توانایی عبور از مسیرهایی با این مشخصات را داشته باشد. در اینجا است که نام دو نمونه مشهور و مطرح این کلاس از خودرو ها به میان می آید. این دو خودرو که مدت های مدیدی است که در رقابتی سخت با همدیگر قرار گرفته اند، تویوتا لندکروزر پرادو آلتیتیود (Toyota Land Cruiser PRADO Altitude) و میتسوبیشیپاجرو جی ال اس (Mitsubishi Pajero GLS) هستند.
هر دوی این خودرو ها محصول کشور ژاپن بوده و با فاصله بالای 200 میلی متری خود از زمین و وجود قفل دیفرانسیل، خودروهایی مناسب برای عبور از مسیر های پر از مانع و خاکی هستند. فاصله تویوتا لندکروزر پرادو آلتیتیود با زمین 220 میلی متر و میتسوبیشی پاجرو GLS 225 میلی متر بوده و این دو خودرو هنگام عبور از این نوع مسیرها دچار مشکل چندانی نخواهند شد. هر دوی این خودروها در بخش خودروهای کلاس متوسط شرکت های سازنده قرار دارند.
در زمینه فروش در کلاس خودرو های شاسی بلند بزرگ، تویوتا پرادو بسیار موفق عمل کرده و از فروشی نزدیک به سه برابر رقیب خود برخوردار شده است. اما با وجود این مساله، میتسوبیشی پاجرو GLS نیز حریف دست و پا بسته ای نبوده و حرف های زیادی برای گفتن دارد. در این نوشته با مقایسه این دو خودرو به بررسی نقاط ضعف و قدرت هر یک از این دو نمونه موفق صنعت خودرو سازی در کلاس خودروهای شاسی بلند سایز بزرگ خواهیم پرداخت تا انتها بتوانیم یکی از این دو مدل را به عنوان خودروی برتر برای مسیر های داخل و خارج از جاده معرفی نماییم.
طراحی خارجی
تویوتا پرادو تقریبا با همان ظاهری که در سال 2009 میلادی به بازار معرفی شد، تنها با چند تغییر کوچک در ظاهر تولید می گردد. این خودرو از نمایی نزدیک به برادر بزرگ تر خود یعنی مدل تویوتا لندکروزر سری 200 برخوردار بوده و از یک جلو پنجره بر آمده و بزرگ استفاده می کند. در دو طرف این جلو پنجره تنومند چراغ های اشکی شکل این خودرو قرار گرفته و در وسط آن آرم شرکت تویوتا خودنمایی می کند. خطوط موجود بر روی در موتور این خودرو نیز در راستای خطوط جانبی بوده و همرستا با آنها به بخش عقبی خودرو و چراغ های عقب می رسد. خودروی مورد تست ما از لاستیک جاسازی شده در زیر خودرو استفاده می کند که معمولا در این خودرو ها در بخش عقبی در صندوق عقب قرار می گیرد.
حجم باک این خودرو نیز برابر با 87 لیتر بوده که به این خودرو اجازه پیمودن مسافتی 1000 کیلومتری را بدون نیاز به سوخت گیری مجدد می دهد. در عقبی نیز به صورت دو تکه بوده و با این طراحی به راننده و سرنشینان این امکان را می دهد که برای باز و بسته کردن آن در صورت پارک کردن در محیط های تنگ و کم جای شهری، مشکل کمتری در هنگام باز و بسته کردن آن داشته باشند. شیشه های عقب این خودرو هم به منظور حفظ حریم شخصی تیره طراحی شده است. طراحی رکاب نیز با توجه به ارتفاع نسبتا زیاد آن با زمین مناسب بوده و نمای ظاهری زیباتری را به خودرو داده است.
اما میتسوبیشی پاجرو GLS از ظاهری قدیمی تر برخوردار بوده و نزدیک به ده سال است که با این شکل و شمایل به بازارها عرضه می گردد. اما با وجود اینکه طراحی ظاهری این خودرو برای یک دهه قبل بوده اما این طراحی هنوز هم مدرن بوده و ظاهر میتسوبیشی پاجرو GLS هنوز زیبا و قدرتمند است. چراغ های جلویی براق و زیبا بوده و جلو پنجره آن نیز با استفاده از پوشش های به رنگ کروم پوشانده شده اند. چراغ های روشنایی در روز (Daytime Running Lights یا DRL) نیز که مجهز به لامپ های LED هستند در زیر چراغ اصلی و در کنار چراغ های مه شکن قرار گرفته اند. آیینه های جانبی نیز مانند جلو پنچره با رنگ کروم پوشانده شده اند و رکاب نیز با استفاده از طرح آلومینیوم ساخته شده اند. در عقب خودرو بر خلاف تویوتا پرادو از کنار باز شده و لاستیک زاپاس بر روی آن قرار گرفته است. میتسوبیشی پاجرو GLS نیز از شیشه های تیره رنگ در عقب استفاده و مکان قرار گیری باربند به رنگ مشکی براق استفاده کرده و در مجموع ظاهری زیبا و قابل قبول دارد.
طراحی داخلی کابین
هنگامی که در تویوتا پرادو را باز کرده و قدم به درون کابین آن می گذاریم، نمای داخلی آن تا حدی قدیمی بنظر می آید. دکمه ها و ادوت کنترلی خودرو حس خوبی را به بیننده منتقل کرده و هم راستا با مدل های مدرن تر تویوتا است. اما استفاده از قطعات پلاستیکی با کیفیت متوسط در بعضی نقاط اندکی نامناسب بوده و حس ارزان بودن را به راننده و سرنشینان القا می کند. در گوشه و کنار کابین این خودرو فضای های کوچک و بزرگ متعددی برای قرار دادن وسایل کوچک تعبیه شده است. به طور مثال در کنسول میانی مکانی بزرگ برای قرار دادن وسایلی مانند گوشی های تلفن همراه و تبلت ها و کلید ها قرار دارد و روکش در نیز به فضایی مناسب برای قرار دادن وسایل مانند بطری های نوشیدنی مجهز شده است.
غربیلک فرمان این خودرو نیز مجهز به انواع کلید ها و دکمه های کنترلی از جمله دکمه های قطع و وصل کردن تماس های تلفنی (که با استفاده از سیستم بی سیم بلوتوث به گوشی های همراه متصل می کردد) و تنظیمات مربوط به سیستم صوتی خودرو است. سیستم چند رسانه ای و سرگرمی تویوتا پرادو نیز از نوع حرفه ای ساخت شرکت JBL بود و مجهز به 14 بلندگوی پرقدرت شده است. سایز صفحه نمایش آن نیز 7 اینچ است. از امکانات این سیستم چند رسانه ای حرفه ای می توان به پشتیبانی از سیستم کانال های رادیویی دیجیتال DAB+، اتصال به گوشی های تلفن همراه هوشمند از طریق سیستم ارتباطی بی سیم بلوتوث، ورودی های USB و AUX اشاره کرد. این سیستم همچنین مجهز به سیستم ناوبری ماهواره ای (GPS) با قابلیت نمایش ترافیک به صورت آنلاین بوده و همچنین قابلیت نمایش پیام های کوتاه تلفن های همراه (SMS) را بر روی صفحه نمایشگر 7 اینچی خود دارد.
آیینه میانی این خودرو نیز قابلیت تیره شدن به صورت اتوماتیک در برابر نورهای شدید از عقب را دارد. برای سرنشینان عقب نیز یک سیستم سرگرمی و چند رسانه ای با پشتیبانی از دیسک های بلو-ری (Blu-Ray) و یه هدفون بی سیم تعبیه شده که مجموعه رفاهی کاملی را برای سرنشینان صندلی های ردیف عقب فراهم می کند. سیستم تهویه مطبوع این خودرو نیز هوشمند و دوگانه بوده و دارای خروجی ها مجزا برای سرنشینان صندلی های ردیف دوم و سوم نیز می باشد. صندلی های راننده و سرنشین جلو نیز مجهز به سیستم تنظیم الکترونیکی بوده و بسیار راحت طراحی شده و سرنشینان حس آرامش را با نشستن بر روی آنها تجربه می کنند. فضای جلو پاها و سر نیز در این صندلی ها زیاد و کافی بوده و سرنشینان بلند قد را با مشکل مواجه نمی کند. این مساله در مورد صندلی های ردیف دوم نیز صدق کرده و برای سه سرنشین این صندلی ها نیز فضای کافی وجود دارد. یک قابلیت مهم دیگر نیز که در صندلی های ردیف دوم وجود داشته، قابلیت عقب و جلو رفتن آن بوده که راحتی بیشتری را برای سرنشینان به ارمغان می آورد. صندلی های ردیف سوم در تویوتا پرادو بیشتر مناسب کودکان بوده و فضای پای محدودی را دارد. البته با توجه به قابلیت عقب و جلو رفتن صندلی های ردیف دوم، می توان این فضا را اندکی افزایش داد تا راحتی بیشتری برای سرنشینان ردیف آخر صندلی ها بوجود آید.
از امکانات امنیتی و کمکی تویوتا پرادو آلتیتیود می توان به وجود 7 ایربگ، سنسورهای پارک در عقب خودرو، سیستم کنترل پایداری خودرو (Stability Control) و دوربین دنده عقب اشاره کرد که به صورت استاندارد و در مدل های پایه این خودرو وجود دارند و با استفاده از آنها رانندگی امن و راحتی را برای راننده و سرنشینان رقم زده و تویوتا پرادو را به مجموعه ای نسبتا کامل و مناسب از این دست تجهیزات مجهز نموده اند.
حال نوبت آن است که به بررسی کابین میتسوبیشی پاجرو GLS بپردازیم. طراحی کابین و ابزار و ادواتی از قبیل غربیلک فرمان نسبتا قدیمی بوده و صفحه نمایشگر آن نیز مانند مانیتورهای قدیمی CRT نسخه های موجود در کامپیوترهای خانگی یک دهه پیش است. یک LCD با همین کیفیت در بخش میانی پشت آمپر و بین نشان دهنده سرعت و نسان دهنده دور موتور قرار گرفته و یک مدل بزرگ تر آن نیز در بالای سیستم چند رسانه ای و رفاهی قدیمی این خودرو و در بخش میانی داشبورد قرار گفته است. این سیستم چند رسانه ای نیز ظاهری قدیمی داشته و یادآور سیستم های رفاهی یک یا دو نسل قبلی خودروهای امروزی است. البته ورودی USB و AUX در آن وجود داشته و قابلیت پخش موسیقی از طریق سیستم ارتباطی بی سیم بلوتوث را داشته و به شش بلندگوی مجزا و با کیفیت نیز مجهز شده است. سیستم تهویه مطبوع موجود در میستوبیشی پاجرو نیز قابلیت تنظیم دما بطور مجزا برای صندلی های ردیف دوم و سوم را داشته که این قابلیتی جالب و کارآمدی است که در رقیب این خودرو وجود ندارد.
فضای موجود برای پاها و سر سرنشینان همانند تویوتا پرادو در این این خودرو نیز زیاد و کافی است. صندلی های جلویی نیز راحت بوده و با داشتن قابلیت تنظیم به صورت الکترونیکی، مجهز به گرمکن و روکش چرمی با کیفیت نیز شده اند. فضای موجود برای ردیف دوم صندلی ها نیز زیاد بوده و دسترسی به صندلی های ردیف سوم را راحت تر از رقیب خود می نماید. صندلی های ردیف سوم قابلیت این را داشته که به طور کامل خم شده و فضای بسیار مناسبی را برای صندوق عقب و بخش بار بوحود آورند. صندلی های ردیف سوم مورد علاقه کودکان بوده در صورتیکه کاربرد آن برای افراد بزرگسان سخت بوده و برای آنها مناسب نیست. در صندوق عقب این خودرو نیز که به صورت معمولی و از یک طرف باز می شود، کاربرد آن را در محیط های بسته و تنگ شهری سخت نموده و وجود یک لاستیک زاپاس بزرگ هم مزید بر علت شده و کاربرد آن را سخت تر از پیش نموده است.
این خودرو به شش کیسه هوا مجهز بوده و از سنسورهای پارک در عقب خودرو، سیستم کنترل پایداری الکترونیکی (Stability Control) و دوربین دنده عقب در مدل های پایه و به صورت استاندارد استفاده می کند. چراغ های جلوی این خودرو نیز از نوع Bi-Xenon بوده و قابلیت روشن و خاموش شدن به صورت خودکار را دارد. برف پاکن های شیشه جلو نیز اتوماتیک بوده و در هنگام بارش باران و برف به صورت خودکار عمل می نماید.
عملکرد موتور و مصرف سوخت
در زیر در موتور بزرگ تویوتا لندکروزر پرادو آلتیتیود یک پیشرانه 3 لیتری 4 سیلندر توربو دیزل قرار دارد. این موتور توانایی تولید نیرویی برابر با 170 اسب بخار و گشتاوری برابر با 410 نیوتون متر را دارد. این موتور نسبتا قدیمی مصرفی در حدود 8.5 لیتر سوخت را در هر 100 کیلومتر سیکل ترکیبی (شهری / بزرگراه ) را دارد. نیروی تولیدی این موتور توسط یک جعبه دنده 5 سرعته اتوماتیک به چرخ ها منتقل شده و توانایی یدکی کشی باری به وزن 2.500 کیلوگرم را به آن می دهد. در مسیرهای باز و بزرگراهی عملکرد این خودرو بسیار خوب و مناسب بوده ولی در هنگام شتابگیری های ناگهانی و سریع عملکردی در حد انتظار نداشته و اندکی کند بنظر می آید. سیستم فرمان این خودرو نیز عملکرد مناسبی در مسیرهای خارج از جاده و خاکی داشته ولی هنگام عبور از مسیرهای پر پیچ خم روستایی، در هنگام عبور از پیچ ها اندکی ضعیف بوده و اندکی مشکل ساز می گردد. عملکرد ترمزها نیز مانند سیستم فرمان این خودرو نیازمند توجه بیشتری بوده و فشار بیشتری را بر روی پدال می طلبد. بیشتر کسانی که تجربه رانندگی با این خودرو را دارند، نقد منفی زیادی را متوجه این خودرو در بخش هندلینگ ندانسته و عملکرد آن را در هنگام عبور از پیچ ها با ثبات تر از رقیب خود میستوبیشی پاجرو ارزیابی می کنند.
میستوبیشی پاجرو GLS از موتور قدرتمند تر و بزرگ تر 3.2 لیتری 4 سیلندر توربو دیزل استفاده می کند. این موتور توانایی تولید نیرویی معادل با 197 اسب بخار را داشته و گشتاور تولیدی آن نیز در حدود 441 نیوتون متر است. با توجه به اینکه این خودرو از تویوتا پرادو سبک تر بوده، عملکرد آن نیز با استفاده از این موتور قدرتمند بسیار بهتر از آن است. این خودرو نیز همانند تویوتا پرادو به یک جعبه دنده 5 سرعته اتوماتیک مجهز شده است. مصرف سوخت آن نیز با توجه به موتور بزرگ تر و قدرتمند تر در حدود 9 لیتر در هر 100 کیلومتر سیکل ترکیبی بوده و از این لحاظ نسبت به رقیب خود در جایگاه دوم قرار می گیرد. فرمان این خودرو سنگین تر و کندتر از تویوتا پرادو بوده اما دقت بیشتری نسبت به آن دارد. سیستم ترمز نیز عملکرد بهتری داشته و کنترل بیشتری بر روی خودرو دارد. میستوبیشی پاجرو در عملکرد موتور چابک تر بوده و نسبت به رقیب خود از شتابگیری بهتری برخوردار است. بر خلاف تویوتا پرادو، سیستم انتقال قدرت به چهار چرخ دائمی نبوده و این خودرو در حالت عادی نیروی خود را به چرخ های عقب منتقل می کند. در هنگام لزوم و عبور از مسیر های خارج از جاده و خاکی میستوبیشی پاجرو توانایی انتقال نیرو به چهار چرخ را داشته و قابلیت های آن را در هنگام عبور از این مسیرها افزایش می دهد. توانایی یدک کشی این خودرو نیز بیشتر از رقیب خود بوده و حداکثر بار قابل یدک کشی با آن در حدود 3.000 کیلوگرم اعلام شده است.
توانایی ها در عبور از مسیرهای خاکی و خارج از جاده
فلسفه ساخت این چنین خودروهایی عبور از مسیر بدون توجه به جنس آن بوده و این خودروها می بایست توانایی های خود را در هنگام عبور از مسیرههای خاکی و خارج از جاده نیز به نمایش بگذارند. هر دوی این خودروها از سیستم چهار چرخ متحرک در هنگام عبور از این مسیرها سود می برند. از امکانات موجود در تویوتا پرادو برای این مسیرها می توان به قفل دیفرانسیل، دنده های کمکی (Low Range Gearbox) و سیستم کمکی کنترل در سراشیبی اشاره کرد. عملکرد آن در مقایسه با رقیب خود در مسیرهای خاکی بیشتر بوده و با استفاده از سیستم کنترل حرکت در سراشیبی ها، عملکردی مطمئن تر از میستوبیشی پاجرو داشته و خودرو کاملا تحت کنترل راننده قرار دارد. البته این سیستم سر و صدای زیادی را به داخل کابین منتقل می کند اما تاثیر آن بسیار مناسب بوده و کاربری ساده ای دارد.
تویوتا پرادو در بخش بالا رفتن از تپه ها و سربالایی ها، نیاز کمتری به بازی کردن با پدال گاز داشته و این خودرو با اندکی تکان به راحتی به صعود از این دست مسیر ها می پردازد. در صورتیکه یکی از چرخ ها تماس خود را با زمین از دست دهد، سیستم کنترل کشش این خودرو حرکت آن چرخ را محدود کرده و نیرو را به چرخ هایی که تماس مناسبی با سطح زمین دارند، منتقل می کند.
میتسوبیشی پاجرو GLS نیز همانند رقیب خود به امکاناتی نظیر قفل دیفرانسیل و دنده های کمکی مجهز شده است. این خودرو توانایی تبدیل به خودرویی تک دیفرانسیل را نیز داشته که این قابلیت به مصرف سوخت کمتر کمک زیادی می کند. کنترل این خودرو در مسیر های سرازیری کمی سخت تر از تویوتا پرادو بوده و قابلیت ها و امکانات رقیب خود مانند سیستم کنترل سرعت در هنگام عبور از سرازیری ها و سراشیبی ها را نداشته و راننده می بایست تنها با استفاده از دنده های سنگین و کمکی به همراه ترمز گیری های متناوب به کنترل خودرو در اینگونه مسیرها بپردازد.
در هنگام صعود از سربالایی ها میستوبیشی پاجرو نیز مانند رقیب خود با استفاده از سیستم کنترل کشش خود حرکت چرخ هایی را که دچار هرز گردی شده اند، محدود کرده و نیرو را به دیگر چرخ ها منتقل می نماید. اما سیستم تعلیق موجود در تویوتا پرادو مناسب تر از میتسوبیشی پاجرو در این شرایط عمل می نماید. اما در مجموع عملکرد هر دوی این خودرو ها در جاده های خاکی و مسیرهای خارج از جاده مناسب است.
نتیجه نهایی
در بازارهای خودروهای شاسی بلند امروزی و برای کسانی که مایل به خرید خودرو هایی با ظرفیت حمل 7 سرنشین بوده و علاقمند به استفاده از آن به عنوان خودرویی برای عبور از مسیرهای سخت و خارج از جاده باشند، قطعا نمونه های بهتری از این دو خودرو نیز وجود دارند. اما اگر قصد دارید که با ظرفیت کامل 7 سرنشین بزرگسان به گردن در تپه ها و مسیرهای شیب دارد بپردازید، میستوبیشی پاجرو و تویوتا پرادو خودروهایی هستند که با قیمتی مناسب این قابلیت ها را به شما ارائه نموده و با توانایی های مناسب در صعود و فرود از تپه ها شما را راضی نگه می دارند.
در بین این دو خودرو میتسوبیشی پاجرو GLS از طراحی نسبتا تاریخ گذشته ای در زمینه ظاهر و کابین و تجهیزات استفاده کرده و سیستم رفاهی موجود در آن نیز با ظاهر و عملکرد قدیمی، آن را در رتبه ای پس از تویوتا پرادو قرار می دهد. اما تویوتا پرادو با استفاده از تجهیزات و طراحی بروز تر و مدرن تو خود و همچنین ویژگی ها و امکانات بهتر و همچنین تجربه رانندگی بهتر، به راحتی رقیب خود را پشت سر می گذارد. در مجموع و با توجه به بررسی ها و مقایسه هایی که در بالا انجام دادیم، تویوتا لندکروزر پرادو نسبت به میتسوبیشی پاجرو GLS خودرویی مناسب تر بوده و آن را به عنوان یک پیشنهاد مناسب برای علاقمند به سفر در دل طبیعت و مسیرهای خاکی و صعب العبور و با قابلیت هایی مناسب برای مسیر های شهری و بزرگراهی تبدیل می کند.
در انتها به خلاصه نتایج بخش های این مقایسه میپردازیم.
تویوتا لندکروزر پرادو میتسوبیشی پاجرو GLS
-------------------------------------------------------------------------------------------------
عملکرد و مصرف سوخت 7 7.5
فضای کابین و راحتی 9 8.5
استفاده از تکنولوژی 8 6.5
قیمت و تجهیزات 7.5 7
سواری و هندلینگ 7 7.5
-------------------------------------------------------------------------------------------------
امتیاز نهایی 7.5 6
موتوتل 
تا کنون هیچ دیدگاهی ثبت نشده است.
اولین نفری باشید که در مورد این موضوع نظر می دهد.