چگونگی شکل گیری کارخانه خودرو سازی فراری

اسم هایی مانند مارچلو گاندینی، جورجیتو جیوجیارو، انزو فراری، فروچیو لامبورگینی، جیوتو بیزارینی، سرجیو اسکاگلیتی، چه چیزی را در ذهن شما تداعی میکند؟ این اسامی مربوط به کسانی هستند که هرکدام به تنهایی نقش بسیار مهمی در صنعت خودرو داشته اند. این افراد افراد بسیار باهوش و زیرکی بودند که میتوان آنها را نابغه صدا زد. میخواهیم در مورد یکی از این نوابغ صحبت کنیم؛ مردی که داستان ابر خودروهای واقعی را آغاز کرد و این حرکت، سر آغاز یک رقابت ابدی در خودرو سازی جهان شد. رقابتی که تا زمانی که خودرو باقی است، باقی خواهد ماند. 

 مردی با اراده راسخ، انزو فراری

قبل از اینکه راجع به  فراری 125 که نخستین خودروی شرکت انزو فراری است بگوییم، نگاهی کوتاه به نحوه تاسیس و ساخت شرکت فراری می انداریم. انزو آنسلمو فراری در 18 فوریه 1898 در مودنا ایتالیا متولد شد. او در خانواده‌ای صنعتی به دنیا آمده بود پس اینکه تحصیلاتش را در یکی از رشته‌های مهندسی آغاز کرد امر طبیعی بود. اما برخلاف انتظار، علاقه‌ای به تحصیل در رشته‌های مهندسی نداشت و بیشترین علاقه ی او به سمت مسابقات اتومبیلرانی سوق داشت. انگار انزو میدانست که درس‌های او در پیست اتومبیلرانی منتظرش بودند!

انزو قبل از ورود رسمی به عرصه مسابقات اتومبیلرانی، در سال 1916 راهی سربازی شد؛ یعنی دقیقا در دوره ای که جنگ جهانی اول در جریان بود، اما به‌دلیل ابتلا به بیماری انفلانزا از خدمت سربازی معاف شد. انزو توانست بر این بیماری طاقت فرسا غلبه کند اما پدرش که او نیز به همین بیماری دچار بود، قادر به غلبه با آن نشد و از دنیا رفت. در آن دوره انزو درحال دیدن و چشیدن روی تلخ روزگار بود، از طرفی هم شرکت خانوادگی آنها به خاطر بحران‌های اقتصادی که به دلیل جنگ جهانی پیش آمده بود ورشکسته شده بود و او مجبور بود که برای استخدام در کارخانه فیات تلاش کند؛ تلاشی که ناموفق ماند. اما همه این شکست ها  حتی اندکی از علاقه ی  انزو به دنیای مسابقات اتومبیلرانی کم نکرد تا اینکه در سال 1919 به راننده مسابقه‌ای شرکت خودروسازی CMN تبدیل شد که مدتی بود در آن مشغول به کار بود. در سال 1920 به یکی از شناخته شده ترین برندهای صنعت خودرو یعنی آلفارومئو پیوست. گویا روزگار داشت اعمالش را در حق انزو فراری جبران می‌کرد. در همان سال به دعوت تیم مسابقات همان برند از کار در کارخانه آلفا دست کشید و به بخش مسابقات پیوست. انزو در آلفارومئو به موفقیت‌های زیادی رسید، اما هنوز هم در دل او هدفی قرار داشت که تنها رسیدن به آن هدف او را آرام میکرد! هدف او چیزی نبود جز تاسیس یک تیم مسابقه‌ای حرفه‌ای به نام خودش یعنی فراری.

 او در سال 1929 تیم فراری را تاسیس کرد و با استفاده از شاسی‌های آلفارومئو و بهینه‌سازی فنی وارد مسابقات شد، در سال 1938 انزو را به‌عنوان مدیر بخش طراحی و تولید خودروهای مسابقه‌ای آلفارومئو انتخاب کردند. طبق قراردادی بین فراری و آلفارومئو، تا 4 سال فراری حق شرکت در مسابقات مهم و رسمی اتومبیلرانی را نداشت. به همین خاطر فراری در این سال‌ها در حوزه صنایع هوایی مشغول به کار شد. بعد از انتقال کمپانی فراری از مودنا به مارانلو و بازسازی بعد از بمباران ناشی از جنگ در سال 1944، این شرکت به‌صورت رسمی در سال 1946 دوباره آغاز به کار کرد، اما این بار تئوری انزوی بزرگ کمی فرق می‌کرد؛ زیرا او می‌خواست خودرویی با قابلیت‌های فنی بالا اما برای تردد در خیابان‌ها بسازد.

انزو فراری می‌خواست خودرویی برای خیابان‌ها طراحی کند که قابلیت‌های فنی بالایی داشته باشد و به‌نوعی یک خودروی مسابقه‌ای با کاربری خیابانی باشد. پس به سراغ مهندسان بخش مسابقات رفت و جیاچینو کلمبو مهندس ارشد تیم را فراخواند. بعد از توضیح در مورد خودروی مورد نظرش دفتر کارش در مارانلو را ترک کرد و رفت. آقای کلمبو ایده جالبی داشت. یک خودروی گوه‌ای شکل در سبک طراحی بدنه که آیرودینامیک مناسبی داشت و از این رو می‌توانست سریع باشد.

مهندس کلمبو به سراغ یکی از خودروهای مسابقه‌ای رفت که در سال 1940 در تیم فراری طراحی شده بود. خودروی Auto Avio Costruzioni 815 که فقط دو دستگاه از آن طراحی و ساخته شده بود. این خودرو بدنه‌ای آیرودینامیک داشت و کافی بود تنها تغییراتی در نمای جلو آن ایجاد شود. البته در بخش پیشرانه نیز باید کارهایی انجام می‌شد؛ اما در کل 815 می‌توانست به‌عنوان الگوی مورد استفاده طراحان قرار بگیرد. تعاریف مهندس کلمبو مورد توجه انزو قرار گرفت و بعد از توافق نهایی، پروژه مراحل ساخت خود را آغاز کرد. سرانجام در سال 1947 نمونه واقعی این خودرو با کد 125 S ساخته شد. این خودرو یک خودروی کانورتیبلِ (روباز) دو نفره بود که طراحان آن نهایت تلاش خودرا به کار برده بودند که تا می‌توانند از خودروهای مسابقه‌ای الگو بگیرند. به همین خاطر ورودی‌های هوای موتور را بزرگ طراحی کردند. برخی از کارشناسان، این خودرو را به عنوان خودرویی زیبا قبول نداشتند و طراحی ظاهری آن مورد انتقاد بعضی از منتقدان قرار گرفت، اما فراری در پاسخ به انتقادات مطرح شده گفت: اولویت اول در یک ماشین مسابقه‌ای پیروزی بر حریفان است نه داشتن زیباترین چهره!

یکی دیگر از نکات جالب در طراحی این خودرو در نحوه سوار و پیاده شدن به آن بود. به‌طوری که در نمونه‌های دو نفره خیابانی در سمت راننده دربی وجود نداشت و راننده می بایست با جستی کوتاه روی صندلی خودرو بنشیند، اما بخش سرنشین کناری دارای درب بود. نکته عجیب در مورد نمای عقب این خودرو استفاده از یک چراغ در این بخش بود! نمای عقب بسیار ساده طراحی شده بود. دو لوله اگزوز بلند نیز در انتهای بدنه، وظیفه انتقال دود از هدرزهای پیشرانه 12 سیلندر به بیرون را برعهده داشت. رینگ‌های این خودرو از انواع مرسوم تک پیچ و سیمی بودند.

می‌دانیم که طراحی شاسی در یک خودروی قدرتمند و اسپرت، کاری دشوار و پیچیده است. از طرفی هم انجام کارهای پیچیده و دشوار از تخصصات شرکت فراری به شمار می آید. از این رو طراحی شاسی این خودرو به شکلی انجام شد که قابلیت‌های اسپرت بالایی را برایش پدید آورد. این شاسی که از مدل‌های مسابقه‌ای اقتباس شد، در بخش میانی دارای فریمی ضربدری بود تا حرکت‌های عرضی شاسی کاملا مهار شود. این خودرو تنها 650 کیلوگرم وزن داشت و به همین دلیل فراری 125 اس با توجه به نسبت قدرت به وزنش خودروی چالاکی بود. در سال 1948 فراری طراحی 125 را دگرگون کرد و اصلاحاتی در آن صورت گرفت. خودروی جدید این بار با کد 166 راهی بازار شد و حجم موتور  به 2 لیتر یا 2000 سی‌سی افزایش یافت. با تغییراتی که در حجم پیشرانه و کاربراتورها اتفاق افتاد، قدرت پیشرانه از 118 اسب‌بخار در مدل 125 اس، به حدود 140 اسب‌بخار در 6 هزار دور بر دقیقه ارتقا یافت.

داستانی که انزو فراری با مدل 125 اس آغاز کرد، داستانی است که همچنان در شرکت فراری دنبال می‌شود. به همین دلیل است که فراری 125 اس نه فقط یک ماشین اسپرت کلاسیک، بلکه یک نماد در صنعت خودرو به‌حساب می‌آید. این خودرو تا آنجا در روح و روان صنعت خودرو نفوذ کرد که تا سال‌ها بعد، دیگر خودروسازان تحت تاثیر آن قرار گرفته و خودروهایی می‌ساختند که شبیه این مدل باشد. از طرف دیگر فراری برای اولین بار نشان داد که یک خودروساز می‌تواند با سبد محصولات اندک و تقریبا تک محصولی هم بدرخشد و سودآور باشد. قاعده‌هایی که انزو فراری در زمان تولید اولین خودرو شرکتش وضع کرد و به آنها پایبند ماند، امروزه در تولید فراری‌ها همچنان رعایت می‌شوند. محصولات فراری هنوز هم بوی پیست و مسابقه می‌دهند و به‌نوعی رام شده‌های پیست هستند که به خیابان راه پیدا کرده‌اند. از فناوری‌های جدید به وفور در آنها استفاده می‌شود و هیچ ترسی از به‌کارگیری فناوری‌های فرمول یک در خودروهای شهری وجود ندارد. این‌گونه است که یک نام خانوادگی ساده و بی‌اهمیت به یک بازیگر بزرگ در صنعت خودرو تبدیل می‌شود.